1950'lerde ve 1960'larda sömürge dönemi sonunda olurken, İktisat teorisi bütün şube yoksul ülkelerde ekonomik kalkınmayı teşvik etmek nasıl soru etrafında büyüdüm. Yoksul ülkelerin zengin olanlar özünde farklı ve çok ekonomik modeller kendi ayarlamak gerekli hangi kalkınma ekonomisi inşa edilmiş bir teklif oldu. Bazı gelişme ekonomistlerin örnek olarak, kendi kendine baktılar, akılcı birey (homo economicus) geleneksel kabile toplumları içinde yoktu savundu. Çünkü birçok yoksul ülkelerde büyük tarımsal nüfus ve genellikle bağımlı Döviz gelirleri için birkaç emtia ihracata uygun zengin ülkelerin ekonomik politikalar onlar için işe yaramaz olduğunu iddia ettiler. Gez, bunun yanlış ve temel ilkeleri yıkıcı etkileri oldu. Gelişme ekonomistlerin devlet modernizasyon teşvik büyük bir rol oynamaya inanıyordu. Bunun yerine, sonuç büyük, verimsiz ¬bureaucracies bozulması, büyük bütçe açıkları ve coşmuş enflasyon ile delik deşik oldu. 1990'larda, gelişmekte olan ülkelerin en hükümetler bu politikaların tersine çevirmek ve bu zengin ülkelerde çalıştı vardı benzer ekonomik modelleri temel ilkeler getirerek yaptıklarını zarar geri başladı. Ancak, bu yeni politikaların nasıl yapılacağını ne kadar iyi onlar amele için büyük bir fark yaratmak için görünüyordu. Doğru şeyleri doğru sırayla yapmak çok önemlidir.