Company: Others
Created by: federica.masante
Number of Blossarys: 31
English (EN)- Romanian (RO)
- Russian (RU)
- Spanish, Latin American (XL)
- Macedonian (MK)
- Indonesian (ID)
- Hindi (HI)
-
- Italian (IT)
- Serbian (SR)
- Spanish (ES)
- Czech (CS)
- Hungarian (HU)
- Arabic (AR)
- French (FR)
- Turkish (TR)
- Greek (EL)
- Dutch (NL)
- Bulgarian (BG)
- Estonian (ET)
- Korean (KO)
- Swedish (SV)
- English, UK (UE)
- Chinese, Hong Kong (ZH)
- Slovak (SK)
- Lithuanian (LT)
- Norwegian Bokmål (NO)
- Thai (TH)
- Portuguese, Brazilian (PB)
- Danish (DA)
- Polish (PL)
- Japanese (JA)
- Chinese, Simplified (ZS)
- Chinese, Traditional (ZT)
- Romanian (RO)
- Russian (RU)
- Spanish, Latin American (XL)
- Macedonian (MK)
- Indonesian (ID)
- Hindi (HI)
-
- Italian (IT)
- Serbian (SR)
- Spanish (ES)
- Czech (CS)
- Hungarian (HU)
- Arabic (AR)
- French (FR)
- Turkish (TR)
- Greek (EL)
- Dutch (NL)
- Bulgarian (BG)
- Estonian (ET)
- Korean (KO)
- Swedish (SV)
- English, UK (UE)
- Chinese, Hong Kong (ZH)
- Slovak (SK)
- Lithuanian (LT)
- Norwegian Bokmål (NO)
- Thai (TH)
- Portuguese, Brazilian (PB)
- Danish (DA)
- Polish (PL)
- Japanese (JA)
- Chinese, Simplified (ZS)
- Chinese, Traditional (ZT)
Stuart Hall uttrykk for flere knyttet men karakteristiske "øyeblikk" i prosesser for massekommunikasjon - produksjon, sirkulasjon, distribusjon/forbruk og reproduksjon.
Термин Стјуарта Хола за неколико повезаних, али препознатљивих "момената" у процесима масовне комуникације - производња, промет, дистрибуција/потрошња и репродукција.
I vanlig bruk refererer dette begrepet til noe som berører eller grensar noe annet; noen Semiotikere bruke den til å referere til noe som er i noen forstand-en del av (eller en del av det samme domenet som) noe annet.
U običnoj upotrebi, ovaj termin se odnosi na nešto što dodiruje ili se graniči sa nečim drugim; neki semiotičani ga koriste da označe nešto što je u određenom smislu deo nečeg drugog (ili je deo istog domena kao nešto drugo).
Lévi-Strauss begrepet for bevilgning av eksisterende materialer som klar-til-hånd (og i prosessen bidra til bygging av egen identitet) er brukte til å referere til sekvens i Flying Circus authorial praktisering av regelverk og tilpasse tegn fra andre tekster.
Termin Levi Strosa koji se odnosi na prihvatanje prethodno stvorenih dostupnih materijala i koji u tom procesu utiču na građenje identiteta. Termin se široko koristi da označi intertekstualne prakse usvajanja i prilagođavanja znakova iz drugih tekstova.
I sin mest ekstreme versjon "Sapir-Whorf hypotesen" kan beskrives som knyttet to forbundet prinsipper: språklige determinisme og språklige relativisme. Bruk disse to prinsippene, Whorfian avhandlingen er at folk som snakker forskjellige språk oppfatter og tenker om verden ganske annerledes, deres grunnsyn blir formet eller bestemmes av språket til kultur (en forestilling avvist av sosiale determinists). Kritikere Merk at vi ikke kan gjøre slutninger om forskjellene i syn på verden utelukkende på grunnlag av forskjeller i lingvistisk struktur.
U najekstermnijem smislu, "Sapir-Vorfpva hipoteza" se može opisati kao povezivanje dva principa - lingvistički determinizam i lingvistički relativizam. Primenom ova dva principa Vorfova ideja je da ljudi koji govore različite jezike shvataju i razmišljaju o svetu različito, jer su njihovi pogledi na svet oblikovani ili određeni jezikom kulture (ideja koju odbijaju društveni deterministi). Kritičari smatraju da se ne može reći da postoje različiti pogledi na svet samo na bazi razlika u jezičkoj strukturi.
For Saussure var språk en relasjonsdatabase system av "verdier". Utmerket han seg verdien av et skilt fra sin betydning eller Referensiell mening. Et tegn har ikke en "absolutt" verdi i seg selv - verdien er avhengig av sine forbindelser med andre tegn innenfor signifying systemet som helhet. Ord i forskjellige språk kan ha tilsvarende referential betydninger men forskjellige verdier siden de tilhører forskjellige nettverk av foreninger.
Za Sosira, jezik je predstavljao odnosni sistem "vrednosti". On je razlikovao vrednost znaka od njegovog značenja. Znak nema "apsolutnu" vrednost sam po sebi - njegova vrednost zavisi od odnosa sa drugim znakovima unutar značenjskog sistema kao celine. Reči u različitim jezicima mogu da imaju ekvivalentna referentna značenja ali različite vrednosti jer pripadaju različitim mrežama asocijacija.
Løst, begrepet refererer til attribution verdi, men det er også brukt mer spesifikt til å referere til sin henvisning til medlemmer av binære semantisk motsetninger, der én-signifier og dens tilkjennegitt er umerkede (og positivt valorized) mens den andre er merket (og negativt valorized).
Termin se uopšteno odnosi na dodeljivanje vrednosti, ali se takođe odnosi na dodeljivanje vrednosti članovima binarnih semantičkih suprotnosti, gde jedan označitelj i njegovo označeno nisu markirani (odnosno pozitivno su vrednovani) dok su drugi markirani (ili negativno vrednovani).
Nordistene som Lévi-Strauss hevder at det er en universell mentale struktur basert på visse grunnleggende binære motsetninger. Denne strukturen er forvandlet til universell strukturelle mønstre i menneskelig kultur gjennom universell språklige kategorier.
Strukturalisti, kao što je Levi-Stros, smatraju da postoji univerzalna mentalna struktura koja se zasniva na određenim osnovnim binarnim suprotnostima. Struktura se transformiše u univerzalne strukturne obrasce u ljudskoj kutluri putem univerzalnih lingvisičkih kategorija.
En triadisk modell av skiltet er basert på en divisjon av tegnet i tre nødvendig konstituerende elementer. Peirce modell av skiltet er en triadisk modell.
Trijadski model znaka se zasniva na podeli znaka na tri neophodna sastavna dela. Pirsov model je trijadski model.
Vi blir så vant til kjent konvensjoner i vår daglige bruk av ulike medier at kodene involvert ofte synes "gjennomsiktig", og mediet i seg selv synes nøytrale. Medium er preget av instrumentalist tenker som rent et middel til en slutt når teksten er ansett som en "refleksjon", en 'representasjon' eller en 'uttrykket'. Status for teksten som tekst - dens 'textuality' og vesentlighet - er minimert. Commonsense forteller oss at det betydde er unmediated og signifier er "gjennomsiktig" og rent denotative, som når vi tolker TV eller fotografering som "et vindu på verden".
Poznate konvencije svakodnevne upotrebe medijuma dovode do toga da se dati kodovi čine "transparentnim" a medijum "prirodnim". Ovaj medijum se od strane instrumentalista smatra za sredstvo za postizanje cilja, gde se tekst smatra za "odraz", "predstavljanje" ili "izraz". Status teksta kao teksta - tekstualnost i materijalnost - je sveden na najmanju meru. Zdravorazumski se smatra da je označeno neposredno i da je označitelj "transparentan" i čisto denotativan, kao kada se televizija ili fotografija smatraju za "prozore u svet".
Everyday referanser til kommunikasjon er basert på en 'overføring' modell der en avsender' 'overfører' en 'melding' til en 'mottaker' - en formel som reduserer mening til "innhold" (leveres som en pakke), og som har en tendens til å støtte tilsiktet feilslutning. Dette er også grunnlaget for Shannon og weavers velkjente modell av kommunikasjon, som gjør ingen kvote for betydningen av sosial kontekst.
Uobičajena upotreba pojma komunikacije se zasniva na modelu prenosa u kojem "pošiljalac" "prenosi" "poruku" "primaocu" - formula koja redukuje značenje na "sadržaj" (tretirajući ga kao paket koji se dostavlja) i samim tim podstiče namerne zablude. Ovo je takođe osnova dobro moznatog modela komunikacije Šenona i Vejvera koji ne uzima u obzir značaj društvenog konteksta.
Språklige universalists hevder at vi kan si hva vi ønsker å si på alle språk, og at uansett hva vi sier i ett språk kan alltid bli oversatt til en annen. For språklige relativists oversettelse mellom språk, og en annen er i det minste, problematisk, og noen ganger umulig. Noen kommentatorer gjelder dette også for oversettelsen unverbalized tanke i språket. Selv innenfor en enkelt språk, noen relativists foreslår at alle reformulering av ord har implikasjoner for betydning, men subtil: er det umulig å si akkurat samme i forskjellige ord, reformulere noe forvandler måtene der betydninger kan gjøres med det, og i denne forstand, form og innhold er uatskillelige og bruk av mediet bidrar til å forme meningen.
Lingivistički univerzalisti smatraju da može da se kaže bilo šta na svakom jeziku i da šta god da se kaže na jednom, može da se prevede na drugi jezik. Međutim, lingivistički relativisti smatraju da je prevod sa jednog na drugi jezik u najmanju ruku problematičan a nekad i nemoguć. Neki teoretičari koriste ovaj termin kada govore o "prevođenju" neverbalizovanih misli u jezik. Neki relativisti smatraju da čak i u okviru jednog jezika svaka ponovna formulacija reči utiče na značenje - nemoguće je reći jednu istu stvar različitim rečima. Ponovna formulacija nekada menja način na koji se stvara značenje i, samim tim, oblik i sadržaj su nerazdvojivi i upotreba medijuma utiče na oblikovanje značenja.
Innen rammen av Stuart Hall er dette en ideologiske kode der dekoderen fullt aksjer tekstens koden og godtar og gjengir foretrukne lesing (en lesning som ikke har vært et resultat av noen bevisst intensjon på den delen av author(s)) - i slike en holdning tekstlig koden virker "naturlige" og "gjennomsiktig".
Prema Stjuartu Holu, dominantan kod je ideološki kod gde "dekoder" (čitalac) u potpunosti deli tekstualni kod i prihvata željeni efekat čitanja, tako da se tekstualni kod čini "prirodan" i "transparentan".
Analogt til Chomskys oppfatningen av 'transformasjons grammatikk', europeiske nordistene som Lévi-Strauss hevdet at nye strukturelle mønstre i en kultur er generert fra eksisterende gjennom formelle 'regler for transformasjon' basert på systematisk likheter, equivalences eller parallels, eller alternativt, symmetrisk inversjon.
Analogno ideja Čomskog o "transformativnog gramatici", evropski strukturalisti, kao što je Levi-Straus, smatraju da su novi strukturni obrasci u kulturi nastali od prethodnih putem formalnih "pravila transformacije" na osnovu sistemskih sličnosti, jednakosti ili paralela, ili simetričnom inverzijom.
Derrida hevdet at dominerende ideologiske diskurs avhengig metafysiske illusjonen av en transcendental betydde - en ultimate referent kjernen i et signifying system som fremstilles som "absolutt og irreducible", stabile, tidløs og gjennomsiktig - som om det var uavhengig av og før dette systemet.
Derida smatra da se dominantni ideološki diskurs oslanja na metafizičku iluziju transcendentalnog označenog - krajnje reference u sistemu označavanja koja se posmatra kao "apsolutna i neuništiva", stabila, vanvremenska i transparentna, prethodna i nezavisna od sistema.
Dette er en holdning som form og innhold av en tekst bestemmer hvor det dekodes. Kritikere av dette holdning hevder at dekodere kan bringe til teksten koder av sine egne som ikke samsvarer med de som brukes av encoder(s), og som kan forme deres dekoding av det.
Prema ovom gledištu, oblik i sadržaj teksta određuju kako se on "dekodira". Kritičare ovog gledišta smatraju da oni koji "dekodiraju" tekst mogu da u taj proces unesu i svoje kodove koji nisu isti kao oni koriščeni prilikom "kodiranja" teksta i koji potom oblikuju "dekodiranje".
Mens mange semiotic koder er behandlet av noen Semiotikere som 'tekstlig' koder (lesing 'verden' gjennom metaforen om en 'tekst'), dette kan bli sett på som danner en større gruppe av koder, sammen med sosiale koder og fortolkende koder.
Dok se mnogi semiotički kodovi često smatraju za "tekstualne" (čitanje "sveta" kroz metaforu "teksta"), tekstualni kodovi u užem smislu čine jednu od osnovnih grupa kodova, zajedno sa društvenim i interpretativnim kodovima.
Mest brukte brukes dette begrepet til å referere til noe som kan være 'lese' for mening; til noen teoretikere er 'verden' 'sosiale tekst'. Selv om begrepet synes å privilegium skrevet tekster (det synes graphocentric og logocentric), til de fleste Semiotikere 'tekst' er et system av tegn (i form av ord, bilder, lyder og/eller bevegelser).
U najširem smislu, tekst označava bilo šta što može da se "čita" sa značenjem. Za neke teoretičare, "svet" je "društveni tekst". Iako se čini da termin privileguje pisani tekst (deluje grafocentrično i logocentrično), većina semiotičara smatra "tekst" za sistem znakova (u obliku reči, slika, zvukova i/ili pokreta).
Syntagmatic-analyse er en strukturalistisk teknikk som søker å etablere "overflaten structure" av en tekst og relasjonene mellom delene. Studie av syntagmatic forbindelser som avslører regler eller konvensjoner underliggende produksjon og tolkning av tekster.
Sintagmatska analiza je strukturalistička tehnika koja teži da uspostavi "površinsku strukturu" teksta i odnosa između njegovih delova. Proučavanje sintagmatskih odnosa otkriva pravila i konvencije koje su u pozadini stvaranja i tumačenja teksta.
En syntagm er en ryddig kombinasjon av samspill signifiers som utgjør et meningsfylt hele (noen ganger kalt en kjede). i språk, en setning, for eksempel er en syntagm av ordene. Syntagmatic forbindelser er ulike måter der deltagende enheter i den samme teksten kan strukturelt relatert til hverandre.
Sintagma predstavlja uređenu kombinaciju označitelja koja čini smisaonu celinu. U jeziku je rečenica, na primer, sintagma od reči. Sintagmatski odnosi su različiti načini kako sastavne jedinice u okviru jednog teksta mogu da budu u strukturnom odnosu jedna prema drugoj.
Morris delt semiotikk i tre grener: syntactics (eller syntaks), semantikk, og pragmatikk. Syntactics refererer til studiet av strukturelle relasjonene mellom tegn. Tolkningen av skiltene av sine brukere kan også sees som nivåer som svarer til disse tre grener - syntaktisk nivået blir anerkjennelse av påloggingsalternativet (i forhold til andre tegn).
Moris deli semiotiku na tri grane: sintaksa, semantika i pragmatika. Sintaksa se odnosi na studiju odnosa među znacima. Tumačenje znakova od strane korisnika se takođe može posmatrati u skladu sa ovom podelom na tri grane - sintaksički nivo zpredstavlja prepoznavanje znakova u odnosu na druge znakove.
Saussures sikt sémiologie datoer fra et manuskript av 1894. 'Semiology' er noen ganger brukt til å referere til studiet av skiltene av de innenfor den Saussurean tradisjonen (f.eks Barthes, Lévi-Strauss, Kristeva og Baudrillard), mens 'semiotikk' noen ganger refererer til de som arbeider i den Peircean tradisjonen (f.eks Morris, Richards, Ogden og Sebeok). 'Semiology' refererer noen ganger til arbeide først og fremst opptatt av tekstbasert analyse mens 'semiotikk' refererer til mer filosofisk-orientert arbeid.
Sosirov termin semiologija datira iz rukopisa iz 1894. godine. Termin "semiologija" se nekad koristi da označi proučavanje znakova u Sosirovoj tradiciji (na primer, Bart, Levi-Straus, Kristeva i Bodrijar), dok se "semiotika" onda odnosi na Pirsovu tradiciju (na primer, Moris, RIčards, Ogden i Sebeok). Takoše, semiologija može da označava rad koji se fokusiran na tekstualnu analizu, dok je semiotski rad više orijentisan ka filozofiji.
I teorier om subjektivitet skilles mellom 'emne' og ' enkelt'. Mens enkelt er en faktisk person, temaet er et sett med roller konstruert av dominerende kulturelle og ideologiske verdier (f.eks når det gjelder klasse, alder, kjønn og etnisitet). Strukturalistiske tanken om plasseringen av emnet' refererer til 'Grunnloven' (konstruksjon) av faget av teksten. Ifølge denne teorien av tekstlig (eller diskursive) posisjonering, leseren er forpliktet til å vedta en "emne-stilling" som allerede finnes i strukturen og kodene for teksten. Fag er derfor konstruert som ideelt lesere gjennom bruk av koder.
U teoriji subjektiviteta, postoji razlika između subjekta i pojedinca. Dok je pojedinac realna osoba, subjekat je sklop uloga koje su formirane od strane kulturnih i ideoloških vrednosti (na primer, klasa, godine, pol i etnička pripadnost). Strukturalistička ideja "pozicioniranja subjekta" se odnosi na "građenje" subjekta u okviru teksta. Prema ovoj teoriji tekstualnog (ili diskurzivnog) pozicioniranja, čitalac je obavezan da usvoji "poziciju subjekta" koja postoji u strukturi i kodovima teksta. Subjekti su stoga izgrađeni kao "idealni čitaoci" kroz upotrebu kodova.
Mens noen Semiotikere har beholdt en strukturalistiske bekymring med formelle systemer (hovedsakelig fokuserer på detaljerte studier av narrativ, film og TV-redigering og så videre), har mange blitt mer opptatt av sosiale semiotikk. En nøkkel bekymring for sosiale Semiotikere er med 'betegner praksis' i bestemte sosio-kulturelle sammenhenger. Sosiale Semiotikere erkjenner at ikke alle realiteter er like, og er interessert i "nettsteder av kampen" der realiteter er omstridt. Røttene av sosiale semiotikk kan spores tilbake til tidlig teoretikere. Saussure selv skrev om semiotikk som "en vitenskap som studerer livet til tegn i samfunnet".
Dok se neki semiotičari strukturalistički bave formalnim sistemima (fokusirajući se na detaljne studije narativa, filma, televizije i slično), većina se više bavi društvenom semiotikom. Društveni semiotičari se pre svega bave praksama signifikacije u određenim društveno-kulturalnim kontekstima. Društveni semiotilari prihvataju da nisu sve stvarnosti jednake i zanimaju se za mesta gde se stvarnosti sudaraju. Koreni socijalne semiotike se nalaze kod ranih teoretičara. Sosir je sam smatrao semiotiku za "nauku koja se bavi životom znakova unutar društva".
Sosiale determinisme er en holdning som hevder overlegenheten til sosiale og politiske faktorer i stedet for den autonome påvirkningen av mediet (om dette er språk eller en teknologi). Sosiale determinists avvise den kausale prioriteten som gis til språket av språklige determinists og teknologi av teknologiske determinists.
Društveni determinizam je stav po kojem se daje prednost društvenim i političkim faktorima naspram nezavisnom uticaju medijuma (bilo da je u pitanu jezik ili tehnologija). Druptveni determinizam ne prihvata primat koji lingivistički deterministi daju jeziku i tehnološki deterministi daju tehnologiji.
Mens alle semiotic koder er i en vid forstand sosiale koder, kan sosiale koder også bli sett på som danner en stor undergruppe av koder, sammen med tekstlig koder og fortolkende koder. Sosiale koder i denne smalere forstand bekymring vår taus kunnskap om den sosiale verden og inkluderer uskrevne koder som kroppslige koder, varekoder og atferdsmessige koder.
Svei semiotički kodovi su u širem smislu društveni kodovi, ali se društveni kodovi mogu videti i kao osnovna podgrupa kodova, pored tekstualnih i interpretativnih kodova. Društveni kodovi, u užem smislu, se odnose na naše poznavanje društva i uključuju nepisasne kodove kao što kodovi tela, robe i ponašanja.
Dette var Baudrillards sikt (lånt fra Platon); 'simulacra' er 'kopier uten originaler' - hovedskjemaet der vi møter tekster i postmoderne kultur.
Bodrijarov termin, preuzet od Platona, koji simulakrumom naziva kopije bez originala, što je osnovni vid u kojem nalazimo tekstovi u postmodernizmu.
Dette er den betydning meaning-making atferd der folk engasjere seg (inkludert produksjonen og lesing av tekster) etter bestemt konvensjoner eller regler for konstruksjon og interpretasjon.
Stvaranje značenja od strane ljudi (uključujući stvaranje i čitanje teksta) koje prati određene konvencije i pravila stvaranja i tumačenja.
Innen overføring modeller av kommunikasjon, blir disse vilkårene brukt til å referere til deltakerne i handlinger av kommunikasjon (kommunikasjon blir presentert som en lineær prosess for å sende "meldinger" til en "mottaker"). Semiotikere vanligvis anser slike modeller som reduksjonistisk (redusere mening til "innhold"), den viktigste semiotic innvendingen er vanligvis at overføring modeller har ikke semiotic konseptet av en kode, men relaterte innvendinger henvise til modellens forsømmelse av potensielle betydningen av formål, relasjoner, situasjoner og mediet.
Ovi termini se koriste u kontekstu modela prenosa komunikacije da bi označili učesnike u komunikacijskom činu (gde se komunikacija predstavlja kao linearni proces "slanja" "poruke" "primaocu") Semiotičari često smatraju takve modele za redukcionističke (gde se značenje reducira/smanjuje na "sadržaj"). Glavni semiotički argument je to da modela prenosa ne uključuje semiotički pojam koda, kao i da ne uzima u obzir moguć značaj namera, odnosa, situacija i medijuma.
Dyadic modell av tegnet er basert på oppdeling av tegnet to nødvendige konstituerende elementer. Saussures modell av tegn er en dyadic modell (Merk at Saussure insisterte at slik avdeling var rent analytisk).
Dijadski model znaka se bazira na podela znaka na dva neophodna sastavna dela. Sosirov modela znaka je dijadski, ali je on smatrao da je takva podela čisto analitička.
Dette er tekstlig koder som representerer virkeligheten. De som oppfattes som "realistisk" (spesielt i film og fjernsyn) er rutinemessig oppleves som om de var opptak eller direkte reproduksjoner av virkeligheten ikke som representasjoner i form av koder.
To su tekstualni kodovi koji predstavljaju stvarnost. Oni koji se smatraju "stvarnim" (posebno na filmu i televiziji) se uobičajeno doživljavaju kao beleženja ili diretkne reprodukcije stvarnosti, pre nego predstavljanja u vidu kodova.
Generelt refererer bruk, dette begrepet til skildring av noe i ethvert medium i form av en tekst. Som standard ordbøker minne oss, en representasjon er imidlertid noe som står for, eller i stedet for noe annet - som er selvfølgelig hva Semiotikere kaller et tegn. Semiotikk forgrunnen og problematiserer prosessen med representasjon.
U opštoj upotrebi, predstavljanje je opis nečega kroz medijum. Predstavljanje je uvek nešto što stoji umesto nečeg drugog, što semiotičari nazivaju znakom. Semiotičari se bave problematikom procesa predstavljanja.
Begrepet 'relativisme' er ofte enten en betegnelse for misbruk som brukes av kritikere av konstruktivisme (spesielt realister, for hvem det kan bety noe epistemologiske standpunkt enn realisme) eller av constructivists selv henviser til en posisjon der 'noe går som de ikke ønsker å bli assosiert. Kritikere knytte relativisme med en ekstrem idealisme eller nihilisme avkrefte eksistensen av en ekte materielle verden - som ikke gjør det nødvendigvis innebærer. Siden noen teoretikere velger å etiketten selv relativists det er vanskelig å definere begrepet tilstrekkelig. En karakteristikk er som holdning at det er mange alternative versjoner av virkeligheten som kan bare bli vurdert i forhold til hverandre, og ikke i forhold til noen 'absolutt', fast og universell sannhet, virkeligheten, mening, kunnskap eller sikkerhet.
Termin relativizam se često zloupotrebljava od strane kritičara konstruktivizma (pre svega realista, za koje on označava bilo koji epistemološki stav koji nije realizam) ili od strane samih konstruktivista koji ga koriste da označe stav gde "sve može da bude" i sa kojim oni ne žele da budu povezani. Kritičari povezuju relativizam sa ekstremnim idealizmom ili nihilizmom koji poriče postojanje realnog materijalnog sveta, što ne mora da bude slučaj. S obzirom da malo teoretičara žele da se nazivaju relativistima, teško je adekvatno definisati termin. Jedan način da se definiše je kao stav da postoji više alternativnih verzija realnosti koji mogu da se procenjuju u odnosu jedna prema drugoj a ne u odnosu prema nekom "apsolutu", stalnoj ili univerzalnoj istini, stvarnosti, smislu, znanju ili izvesnosti.
Dette er et begrep adoptert fra Althusserian marxismen, hvor det refererer til den relative selvstendigheten av 'overbygningen' samfunnet (inkludert ideologi) fra den økonomiske (eller techno-økonomisk) "base" (i motsetning til ortodokse marxistiske holdning at sistnevnte bestemmer tidligere - en holdning ligner på teknologiske determinisme).
Termin usvojen od strane Altuserovog marksizma, koji se odnosi na relativnu nezavisnost "nadstrukture" društva (uključujući ideologiju) od ekonomske (ili tehnološko-ekonomske) "osnove" (što je suprotno tradicionalnom marksističkom stavu da ovo drugo određuje prvo, što je stav sličan tehnološkom determinizmu).
Marshall McLuhan forestillingen om at "mediet er meldingen" kan sees som en semiotic bekymring: en semiotiker mediet er ikke nøytral". Hvert medium har sin egen tekniske begrensninger, affordances og kulturelle konnotasjoner. Det betydde selv kan endres av en endring av mediet som brukes for tegn-kjøretøy.
Ideja Maršala Mekluana da je medijum jednako poruka može da se posmatra i kao semiotičko pitanje: za semiotičara medijum nije neutralan. Svaki medijum ima svoja tehnička ograničenja, mogućnosti i kulturne konotacije. Označeno može da bude promenjeno ako dodje do promene medijuma koji se koristi za označitelja.
Et fenomen sies å være overdetermined når det kan tilskrives flere bestemmende faktorer. Overdetermined målinger av tekster er de som foretrukket lesing er veldig klart fra bruk av overcoded kringkasting koder og kjennskap til den representasjons praksisen som er involvert.
Fenomen je predeterminisan ako se smatra da je određen višestrukim faktorima. Predeterminisano čitanje teksta je ono gde je željeni efekat teksta vrlo jasan zbog toga što se preterano upotrebljavaju kodovi emitovanja i što su dobro poznati korišćeni vidovi predstavljanja.
Innen rammen av Stuart Hall er dette en ideologisk kode der leseren, som sosiale situasjon plasserer dem i en direkte opposisjonell forhold til dominerende koden, forstår foretrukne lesing, men deler ikke teksten koden og avviser denne lesing, brakte en alternativ kode som ideologiske.
Prema Stjuartu Halu, to je ideološki kod u kom čitalac, čiji društveni kontekst je takav da je on u odnosu koji je suprotan dominantnom kodu, razume šta je željeni efekat teksta ali ne deli tekstualni kod i odbacuje tekst, što dovodi do stvaranja alternativnog ideološkog koda.
Et fenomen sies å være overdetermined når det kan tilskrives flere bestemmende faktorer. Overdetermined målinger av tekster er de som foretrukket lesing er veldig klart fra bruk av overcoded kringkasting koder og kjennskap til den representasjons praksisen som er involvert.
Fenomen je predeterminisan ako se smatra da je određen višestrukim faktorima. Predeterminisano čitanje teksta je ono gde je željeni efekat teksta vrlo jasan zbog toga što se preterano upotrebljavaju kodovi emitovanja i što su dobro poznati korišćeni vidovi predstavljanja.
Innen rammen av Stuart Hall er dette en ideologisk kode der leseren, som sosiale situasjon plasserer dem i en direkte opposisjonell forhold til dominerende koden, forstår foretrukne lesing, men deler ikke teksten koden og avviser denne lesing, brakte en alternativ kode som ideologiske.
Prema Stjuartu Halu, to je ideološki kod u kom čitalac, čiji društveni kontekst je takav da je on u odnosu koji je suprotan dominantnom kodu, razume šta je željeni efekat teksta ali ne deli tekstualni kod i odbacuje tekst, što dovodi do stvaranja alternativnog ideološkog koda.
Reify (eller "hypostasize") er å 'thingify': behandling av en relativt abstrakte tilkjennegitt som om det var en enkelt, grenser, udifferensierte, fast og uforanderlig ting, vesentlig vesen som kunne bli tatt for gitt (se Essensialisme).
Opredmetiti nešto znači smatrati da je relativno apstraktno označeno u stvari jedinstvena, ograničena, nediferencirana, stalna i nepromenjiva stvar, a da se njegova esencijalna priroda može uzeti zdravo za gotovo (vidi esencijalizam).
Dette begrepet er brukt til å referere til antagelsen at a) det er en nødvendig betingelse for et tegn på at signifier har en referent (i spesielt et materiale objekt i verden) eller b) som betydningen av et tegn ligger rent i sin referent.
Ovaj termin se koristi na pretpostavku da a) je neophodan uslov znaka da označitelj ima referencu (a posebno, materijalan objekat u svetu) ili b) značenje znaka se nalazi samo u referenci.
Hva tegn 'står for'. I Peirce triadisk modell av tegnet kalles dette objektet. I Saussure dyadic modell av tegnet en referent i verden ikke er eksplisitt kjennetegnet - bare det betydde - et konsept som kan eller kan ikke referere til et objekt i verden.
Ono što znak obeležava. U Pirsovom trijadskom modelu znaka, to se naziva objekat. U Sosirovom dijadskom modelu znaka, referenca ne mora da postoji u svetu - samo označeno, što je koncept koji može a i ne mora da bude stvarni objekat.
Bruken av termen varierer hovedsakelig i forhold til de ulike estetiske bevegelser, teoretisk rammer og media som det er tilknyttet - så det er mange forskjellige 'realisms', selv om et felles realist mål er å vise ting som de virkelig er"(en meningsløse forestilling til en konstruktivistisk). i hverdagen bruk "realistisk" representasjoner er de som er tolket som å være i en viss forstand "naturtro".
Upotreba ovog termina uglavnom varira kroz estetske pokrete, teoretske okvire i medije sa kojima se povezuje - tako da postoji više različitih "realizama", iako je uobičajeni realistički cilj da "pokaze stvari onakvim kakve zaista jesu" (ideja koja nema smisla za konstruktiviste). U svakodnevnoj upotrebi, "realističke" predstave su one koje se tumače kao verne stvarnosti.
Argumentet at 'virkeligheten' eller 'verden' er minst delvis skapt av språket (og andre medier) vi bruk insisterer på overlegenheten til signifier - noe som tyder på at det betydde er formet av signifier snarere enn omvendt. Noen teoretikere stress vesentlighet for signifier.
Argument da je "stvarnost" ili "svet" makar delimično stvoren jezikom (ili drugim medijima) insistira na primatu označitelja - sugerišući da je označeno oblikovano označiteljem pre nego obratno. Neki teoretičari naglašavaju materijalnost označitelja.
Uredigert fotografiske og filmatisk bilder er indeksikalske i stedet for bare ikoniske - selv om du kan kalle dem "ikoniske indekser (eller indekser)". A fotografisk bilde er en indeks på effekten av lys på fotografiske emulsjon. Den indeksikalske tegnet av fotografier oppfordrer tolker å behandle dem som 'objektiv' og gjennomsiktig registreringer av "virkeligheten".
Neobrađene fotografije i filmske slike su indeksirane, pre nego ikoničke - iako se mogu zvati i ikoničkim indeksima. Fotografska slika je indeks u pogledu svetla na fotografskoj emulziji. Indeksirani karakter fotografije podstiče posmatrača da ih smatra za "objektivne" i transparentne snimke "stvarnosti".
Ved en anledning hevdet Barthes at et bilde er "en melding uten en kode". Imidlertid, selv om fotografier er indeksikalske (så vel som ikoniske) fotografi medfører en oversettelse fra tre dimensjoner til to, i tillegg til mange variabel representasjons praksis. Følgelig, noen Semiotikere refererer til 'lesing Foto'.
Bart je smatrao da su fotografije "poruke bez koda". Međutim, iako su fotografije indeksirane (kao i ikoničke), fotografija podrazumeva prevod sa tri dimenzije na dve. To ima za posledicu da mnogi semiotičari govore o "čitanju fotografija".
Barthes adoptert fra Hjelmslev forestillingen om at det er forskjellige ordrer betydning (nivåer av mening) i semiotic systemer. Den første bestillingen av betydning er at av betegnelse: på dette nivået er det et tegn som består av et signifier og en tilkjennegitt. Konnotasjon er en andre-ordens betydning som bruker denotative tegn (signifier og tilkjennegitt) som sin signifier og festes til det en ekstra betydde. Barthes hevder at ordrer betydning kalt betegnelse og konnotasjon kombineres for å produsere ideologi i form av myte-som har blitt beskrevet som en tredje rekkefølge av betydning. Forskjellene mellom de tre bestillingene betydning er ikke entydig.
Bart je od Jelmsleva usvojio ideju da postoje različiti nivoi signifikacije (značenja) u semiotičkim sistemima. Prvi nivo signifikacije je denotacija: na ovom nivou se znak sastoji od označitelja i označenog. Konotacija je drugi nivo signifikacije koji koristi denotativni znak (označitelj i označeno) kao svoj označitelj i vezuje ga za dodatno označeno. Bart smatra da se nivoi signifikacije denotacija i konotacija kombinuju kako bi se stvorila ideologija u formi mita, što predstavlja treći nivo signifikacije. Razlike između tri nivoa signifikacije nisu strogo definisane.
I motsetning til kringkasting koder, narrowcast koder er rettet mot et begrenset publikum, strukturelt mer komplekse, mindre gjentagende og har en tendens til å være mer subtile, originale og uforutsigbar.
Suprotno kodovima opšteg emitovanja, kodovi ciljanog emitovanja su usmereni na ograničenu publiku, strukturno su komplikovaniji, manje se ponavljaju i često su suptilniji, originalniji i manje predvidivi.
Ifølge språklige determinists bestemmes vår tenkning (eller 'verdensbilde') av språket - ved svært bruk av muntlig språk og/eller av grammatiske strukturer, semantisk utmerkelser og innebygget ontologies innenfor et språk. En mer moderat holdning er at tenkning kan være 'påvirket' snarere enn uunngåelig 'bestemt' etter språk: det er en toveis prosess, slik at typen språk som vi bruker er også påvirket av måten vi ser verden.
Prema lingvističkom determinizmu, naša mišljenja (ili pogledi na svet) su određeni jezikom - korišćenjem verbalnog jezika i/ili gramatičkih struktura, semantičkih distinkcija i ugrađenih ontologija u okviru jezika. Umereniji stav je da je mišljenje "pod uticajem" jezika, pre nego određeno njime: to je dvosmerni proces, tako da je i vid jezika koji koristimo pod uticajem načina na koji posmatramo svet.
Fiskes sikt for koder som er delt av medlemmer av en masse publikum og som er lært uformelt gjennom erfaring enn bevisst eller institusjonelt. i motsetning til narrowcast koder, kringkasting koder er strukturelt enklere, ansette standard konvensjoner og «formularer» - slik at de kan generere klisjeene og stereotypene.
Fiskeov termin za kodove koje deli publika masovnih medija i koji se neformalno uče kroz iskustvo, pre nego sa namerom ili kroz institucije. Suprotno ciljanom emitovanju, kodovi širokog emitovanja su strukturno jednostavniji i poštuju standardne konvencije i "formule", tako da mogu da stvaraju klišee i stereotipe.
Marshall McLuhan (1911-1980) var en kanadisk litterære forsker som likte internasjonale kultstatus som en medier guru i 1960. 'McLuhanism' er et begrep som noen ganger brukes til å referere til hans forestilling om at "mediet er meldingen", som hadde minst fire tilsynelatende betydninger: a) at mediet figurer innholdet (dvs. at innholdet i ethvert medium har implikasjoner for slags erfaring som kan være best behandlet med det); b) at ved hjelp av et medium er viktig i seg selv (f.eks å se på TV eller lese bøker er erfaringer i seg selv uavhengig av eksplisitt innhold); c) at budskapet om et medium er innvirkning det har på samfunnet; d) at "melding" av et medium er transformasjonen av perseptuell vanene til sine brukere.
Maršal Mekluan (1911-1980) je bio kanadski književni naučnik koji je imao kultni status medijskog gurua 1960-ih godina. Mekluanizam je termin koji se koristi za njegovu ideju da "medijum je poruka", koja je nosila u sebi najmanje četiri očigledna značenja: a) da medijum oblikuje sadržaj (u suštini, da priroda medijuma implicira vrstu iskustva koja će se doživeti sa njim), b) da je korišćenje medijuma od važnosti samo za sebe (naime, da su gledanje televizije i čitanje knjiga iskustva za sebe nezavisno od sadržaja), c) da je "poruka" medijuma "uticaj" koji ona ima na društvo i d) da je "poruka" medijuma njegova transformacija u opažajne navike korisnika.
Begrepet markedness introdusert av Jakobson kan brukes til polakkene en paradigmatiske motstand (f.eks mann/kvinne). Parvise signifiers (for eksempel mann/kvinne) består av en "umerkede" form (i dette tilfellet, ord-hann) og en 'merket' form (i dette tilfellet den ord kvinnelige). 'Merket'-signifier er preget av noen spesiell semiotic funksjon (i dette tilfellet tillegg av en innledende fe-). A merket eller umerket status gjelder ikke bare signifiers, men også til deres signifieds.
Koncept markiranosi je predstavio Jakobson i primenjuje se na polove paradigmatske suprotnosti (na primer, učenik/učenica). Upareni označitelji (kao što su muško/žensko) se sastoji od nemarkiranog oblika (u ovom slučaju "učenik") i markiranog oblika (u ovom slučaju "učenica"). Markirani označitelj se ističe preko određene semiotičke karakteristike (u ovom slučaju nastavak -a). Markirani i nemarkirani status se ne odnosi samo na označitelje već i na njihovo označeno.
Dette er Saussures vilkår. Langue refererer til abstrakte systemet reglene og konvensjonene av et signifying system - det er uavhengig av, og pre-exists, individuelle brukere. Prøveløslatelse refererer til konkrete forekomster av bruken. Til Saussurean semiotiker, det som er viktig er mest underliggende strukturer og regler i et semiotic system som en helhet i stedet for spesifikke forestillinger eller praksis som er bare forekomster av bruken. Strukturen av langue whilst Saussure ikke angår seg med prøveløslatelse, og selvfølgelig avslørt av undersøkelsen for prøveløslatelse. å bruke begrepet til semiotic systemer generelt i stedet for å bare språket, skillet er en mellom semiotic og dets bruk i bestemte tekster og praksis.
Sosirovi termini, gde se jezik odnosi na apstraktan sistem pravila i konvencija sistema značenja. On je nezavisan i prethodi postojanju pojedinačnih korisnika. Govor je konkretna upotreba jezika. Sosirovski semiotičarima su najznačajnije strukture koje čine osnovu i pravila semiotičkog sistema, pre nego specifične performanse i prakse koje su samo u domenu upotrebe. Dok se Sosir nije bavio govorom, struktura jezika se svakako otkriva putem proučavanja govora. Ako se isti pojmovi upotrebe na semiotički sistem uopšteno, pre nego na jezik, onda se stvara distinkcija između semiotičkog sistema i njegove upotrebe u tekstovima i slično.
Medier som TV og film er regnet av noen Semiotikere som liker 'språk' (selv om dette er hotly omstridt ved andre). Semiotikere vanligvis kaller filmer, TV og radioprogrammer, reklame plakater og så videre som "tekster", og "lesing" medier som TV og fotografier. Den språklige modellen fører ofte Semiotikere til et søk etter enheter av analyse i audiovisuelle medier som er analogt med de som brukes i lingvistikk.
Medij kao što je televizija ili film se smatraju za "jezike" od strane nekih semiotičara, iako to mnogi osporavaju. Semiotičari se često prema filmu, televiziji, radio programima, reklamnim plakatima i sličnom, odnose kao prema "tekstovima" i "čitanju" medija kao što su televizija i fotografije. Ligvistički model često navodi semiotičare da tragaju za jedinicama analize audio-vizualnog medija, koje su analogne onima koje se koriste u ligvistici.
Begrepet brukes til å referere til korrespondanse, parallels eller likheter i egenskaper, mønstre eller relasjoner av en) to ulike strukturer; b) strukturelle elementer i to forskjellige strukturer og c) strukturelle elementer på forskjellige nivåer i samme struktur. Noen teoretikere bruker begrepet homologi i mye på samme måte.
Termin se koristi da označi korespodenciju, paralele ili sličnosti u karakteristikama, obrascima ili vezama između a) dve različite strukture, b) strukturnih elemenata dve različite strukture i c) strukturnih elemenata na različitim nivoima unutar jedne strukture. Neki teoretičari koriste termin homologija na isti način.
Ironiske er en retorisk trope. Det er en slags dobbel tegn i som det bokstavelige tegnet kombinerer med en annen logge vanligvis bety motsatt betydning. Men understatement og overdrivelse kan også være ironisk.
Ironija je retorički trop. To je vid duplog znaka, gde je "bukvalni znak" kombinovan sa drugim znakom koji obično ima suprotno značenje. Takođe, umanjivanje i preterivanje mogu da budu vid ironije.
Semiotic begrepet Intertekstualitet introdusert av Kristeva er knyttet hovedsakelig med poststructuralist teoretikere. Intertekstualitet refererer til de forskjellige linkene i form og innhold som binder en tekst til andre tekster. Hver tekst finnes i forhold til andre. Selv om gjelden av en tekst til andre tekster er sjelden anerkjent, tekster skylder mer til andre tekster enn sine egne beslutningstakere.
Semiotički pojam intertekstualnost (Kristeva) je u vezi sa poststrukturalističkim teoretičarima. Intertekstualnost se odnosi na različite veze u vidu forme i sadržaja između tekstova. Svaki tekst postoji u odnosu sa drugim tekstovima. Iako se retko govori o povezanosti tekstova, oni se više oslanjaju jedni na druge neko na njihove stvaraoce.
Dette begrepet, brukes av Jonathan Potter, refererer til fortolkende koder og tekstlig koder tilgjengelig for de innenfor fortolkende samfunn som tilbyr dem potensial til å forstå og -hvor koden-brukeren har passende symbolske hovedstaden - å produsere tekster som benytter disse kodene.
Termin, korišćen od strane Džonatana Potera, odnosi se na interpretativne i tekstualne kodove koji su na raspolaganju interpretativnoj zajednici i koji joj nude mogućnost razumevanja, kao i mogućnost stvaranja teksta koristeći se ovim kodovima (tamo gde korisnik koda ima odgovarajući simbolički kapital).
De som deler de samme kodene er medlemmer av samme "fortolkende samfunnet" - et begrep introdusert av litterære teoretiker Stanley fisk å referere til både 'writers' og 'lesere av bestemte typer tekster (men som kan brukes mer allment å referere til dem som deler noen kode).
Ljudi koji dele iste kodove su članovi "interpretative zajednice" - termin koji je uveo kniževni teoretičar Stenli Fiš kako bi obuhvatio i pisce i čitaoce određene vrste teksta.
Selv om mange semiotic koder kan sees som Metodekurs koder, kan dette sees som danner en større gruppe koder, sosiale koder og tekstlig koder.
Iako mnogi semiotički kodovi mogu da se smatraju za interpretativne, oni predstavljaju jednu od osnovnih grupa kodova, pored društvenih i tekstualnih.
I Peirces modell av tegn er interpretant ikke en tolk, men heller følelsen av tegn. Peirce ikke har tolken direkte i hans triaden, selv om han uthever forklarende prosessen med semiosis.
U Pirsovom modelu znaka, interpretant nije interpretator već smisao koji znak daje. Pirs ne uključuje interpretatora neposredno u trijadu, iako naglašava interpretativni proces semioze.
Interpellation er Althussers begrepet for å beskrive en mekanisme der menneskelige emnet er "utgjorde' (konstruert) av pre gitt (en strukturalistiske holdning). Dette konseptet brukes av marxistiske media teoretikere for å forklare funksjonen ideologiske massemedia tekster.
Interpelacije je Altuserov termin koji opisuje mehanizam gde je ljudski subjekat sačinjen od unapred datih struktura (strukturalistički stav). Ovaj koncept su koristili marksistički teoretičari medija da objasne ideološku funkciju tekstova masovnih medija.
Forsettlig feilslutning (identifisert av litterære teoretikere Wimsatt og Beardsley) innebærer betydningen av tekst gjelder dets forfatters intensjoner. Disse teoretikerne sett betydning som bosatt i teksten, noen andre teoretikere ikke deler deres literalist ståsted har også avvist forfatterens intensjoner i forhold til betydning.
Namerna zabluda (definisana od strane književnih teoretičara Vimsata i Birdslija) podrazumeva povezivanja značenja teksta sa namerama autora. Iako ovi teoretičari smatraju da se značenje nalazi unutar teksta, drugi teoretičari koji ne dele njihov stav odbacuju namere autora u kontekstu značenja.
En modus der signifier er ikke rent tilfeldig, men er direkte tilknyttet på noen måte (fysisk eller causally) å det betydde - lenken kan være observert eller avledet (f.eks røyk, weathervane, termometer, klokke, ånd-nivå, fotavtrykk, fingeravtrykk, banke på døren, puls, utslett, smerte) (Peirce).
Kada označitelj nije samo arbitraran već je u određenom obliku u direktnoj vezi sa označenim (fizičkoj ili uzročnoj) - ova veza se može uočiti ili zaključiti (na primer, dim, vetrokaz, termometar, sat, otisak, kucanje, puls, svrab, bol) (Pirs).
Dette begrepet ble brukt av Christian Metz for å referere til filmatiske signifier. Begrepet brukes i mer enn én forstand. Filmatisk signifier er imaginære i kraft av en tilsynelatende perseptuell åpenhet som antyder unmediated tilstedeværelsen av sin fraværende betydde - en funksjon ansett som nøkkelen til makten til kino.
Termin je koristio Kristijan Mec da označi kinematografski označitelj. Termin se koristi u više od jednog značenja. Kinematografski označitelj je "imaginarni" jer je opažajno transparentan i sugeriše neposredno prisustvo njegovog odsutnog označenog - osobina koja se smatra za osnovu snage kinematografije.
En modus der signifier oppfattes som ligner eller etterligne det betydde (recognizably ser, høres, følelsen, smaker eller lukter liker det) - ligner i besittelse av noen av dens egenskaper (f.eks et portrett, et diagram, en skalamodell, onomatopoeia, metaforer, "realistisk" lyder i musikk, lydeffekter i radio-drama, kalt film filmmusikk, imitative bevegelser) (Peirce).
Kada se označitelj smatra da podseća ili imitira označeno (tako što liči, zvuči, oseća se, ima ukus ili miriše kao to) - sličan je u smislu da ima neke od njegovih osobila (na primer, portret, dijagram, onomatopeja, metafora, "realistični" zvukovi u muzici, zvučni efekti u radio drami, imitativni pokreti) (Pirs).
Jakobsons modell av språklige kommunikasjon av en av seks faktorer i en ytring reflekterer en annen språklig funksjon. referanseintegritet: orientert mot sammenheng; uttrykksfulle: orientert mot addresser; conative: orientert mot mottakeren; phatic: orientert mot kontakten. metalingual: orientert mot koden; poetiske: orientert mot meldingen. i en gitt situasjon en av disse faktorene er "dominerende", og denne dominerende funksjonen påvirker karakter av "meldingen".
U Jakobsonovom modelu lingvističke komunikacije dominacija bilo kog od šest faktora u izgovoru utiče na određenu lingvističku funkciju. Referentni: orijentisan na kontekst; ekspresivan: orijentisan na pošiljaoca; konativan: orijentisan na primaoca; fatičan; orijentisan na kontakt; metalingvalan: orijentisan na kod; poetski: orijentisan na poruku. U bilo kojoj situaciji, jedan od ovih faktora je dominantan i dominantna funkcija utiče na opšti karakter "poruke".
Hjelmslev introduserte ideen om at både uttrykk og innhold har stoff og form. i dette rammeverket skilt har fire dimensjoner: substansen av innhold; av innhold; substansen i uttrykk. form av uttrykk.
Jelmslev je predstavio ideju da i izraz i sadržaj imaju svoj oblik i materiju. U tom okviru, znakovi imaju četiri dimenzije: materiju sadržaja, oblik sadržaja, materiju izraza i oblik izraza.
I hans triadisk modell av tegn referert Peirce til tegnet som en forekomst av 'Firstness', dens objekt som en forekomst av "Secondness" og interpretant som en forekomst av 'Thirdness'
Kroz ovaj trijadski model znaka Pirs je smatrao znak za "prvost", njegov objekat za "drugost" i njegovu interpretaciju za "trećost".
Dyadic modell av tegnet er basert på oppdeling av tegnet to nødvendige konstituerende elementer. Saussure modell av tegn er en dyadic modell (Merk at Saussure insisterte at slik avdeling var rent analytisk).
Dijadski model znaka se zasniva na podeli znaka na dva neophodna sastavna dela. Sosirov model znaka je dijadski, ali je Sosir insistirao na tome da je ta podela čisto analitička.
Par av gjensidig-eksklusiv signifiers i et paradigme sett som representerer kategorier som ikke sammen definerer en komplett universet av diskurs (relevante ontologiske domene), f.eks sol/måne (Leymore).
Parovi međusobno isključivih označitelja u paradigmi kategorija koji zajedno ne čine kompletan univerzum diskursa (relevantan ontološki domen), na primer sunce/mesec (Lejmor).
Saussure understreket at forholdet mellom språklige signifier og betydde er vilkårlig: koblingen mellom dem er ikke nødvendig, innebygd eller "naturlige". Han var nekte extralinguistic påvirkninger (ekstern språklige systemet). Filosofisk, forholdet er ontologisk vilkårlig: først det spiller ingen rolle hva etiketter vi legger ting, men selvfølgelig tegn er ikke sosialt eller historisk vilkårlig (når et tegn er kommet til historiske eksistens vi ikke vilkårlig endre signifiers). Saussure fokusert på språklige skilt, mens Peirce behandlet mer eksplisitt tegn i ethvert medium, og bemerket at forholdet mellom signifiers og deres signifieds varierer i vilkårlighet - fra den radikale vilkårlighet symbolsk tegn, via oppfattet likheten av signifier til tilkjennegitt i ikoniske tegn, til den minimale vilkårlighet i indeksikalske tegn. Mange Semiotikere hevder at alle tegn er til dels vilkårlig og konvensjonelle (og dermed underlagt ideologiske manipulasjon).
Sosir naglašava arbitrarnu vezu između lingvističkog označitelja i označenog: veza između njih nije obavezna, suštnska ili prirodna. On je poricao postojanje ekstralingvističkih uticaja (spoljnih u odnosu na lingvistički sistem). Filozofski gledano, veza je ontološki arbitrarna: prvobitno ne postoji razlika u tome koje etikete dodeljujemo stvarima, ali znakovi naravno nisu društveno ili istorijski arbitrarni (ako znak ima istorijsko postojanje, ne mogu mu se arbitrarno menjati označitelji). Sosir se fokusirao na lingvističk znakove, dok se Pirs više bavio znakovima u svakim medijima i naglašavao da veza između označitelja i označenog varira u arbitrarnosti - od radikalne arbitrarnosti simboličkih znakova, preko pretpostavljene sličnosti između označenog i označitelja u ikonskim znakovima, do minimalne arbitrarnosti indeksiranih znakova. Mnogi semiotičari smatraju da su svi znakovi u nekoj meri arbitrarni i konvencionalni (i samim tim predmeti ideološke manipulacije).
Roland Barthes introduserte begrepet anchorage. Lingvistiske elementer i en tekst (som tekst) kan tjene 'anker' (eller begrense) foretrukne målingene av et bilde (omvendt illustrerende bruken av et bilde kan forankre en tvetydig verbale tekst).
Rolan Bart je uveo koncept usidrenja. Lingvistički elementi u teksu (kao što je naslov) koji služe kao "sidro" (ili ograničenje) za tumačenje teksta (kao što i ilustrativno upotrebljena slika može da usidri dvosmisleni verbalni tekst).
Par opposisjonell signifiers i et paradigme satt representerer kategorier med sammenlignende gradering på samme implisitt dimensjon og som sammen definerer en komplett universet av diskurs (relevante ontologiske domene), f.eks god/dårlig der "ikke bra" er ikke nødvendigvis "dårlig" og omvendt (Leymore).
Parovi suprotnih označitelja u paradigmi koja predstavlja kategorije, koji su uporedno gradirani u istoj dimenziji i koji zajedno čine celokupan univerzum diskursa (relevantni ontološki domen), na primer dobar/loš, gde "ne-dobar" nije obavezno "loš" i obratno (Lejmor).
Den såkalte 'affektive feilslutning"(identifisert av litterære teoretikere som regnet betydning som bosatt i teksten) innebærer knyttet betydningen av en tekst til sine lesere tolkninger - som disse teoretikerne så som relativisme. Noen moderne teoretikerne anser dette som en "feilslutning" siden de fleste accord grunn betydning for leserens formål.
Afektivna zabluda, identifikovana od strane književnih teoretičara koji smatraju da se značenje nalazi unutar teksta, podrazumeva da se značenje teksta dovodi u vezu sa tumačenjem čitaoca - što je prema ovim teoretičarima vid relativizma. Mali broj savremenih teoretičara to smatraju za "zabludu", jer većina uzima u obzir značaj potrebe čitaoca.
Signifiers som er fraværende fra en tekst, men som (i motsetning) likevel påvirker betydningen av et signifier faktisk brukt (som trekkes fra det samme paradigme). To former for fravær har etiketter på engelsk: det som "iøynefallende med sitt fravær" og som "går uten å si". Se også: dekonstruksjon, paradigme, paradigmatiske analyse, Signifier.
Označitelj koji se ne nalaze u tekstu ali koji ipak utiču na značenje označitelja koji su zapravo iskorišćeni (što je u okviru jedne paradigme). Postoje dva oblika ovog odsustva: ono što je upadljivo zbog odsustva i ono što se podrazumeva. Vidi i: dekonstrukcija, paradigma, paradigmatska analiza, označitelj
Narratology (eller fortellende teori) er et tverrfaglig store felt i sin egen rett, og nødvendigvis er innrammet ikke i et semiotic perspektiv. Semiotic narratology er opptatt av narrativ i noen annen modus - litterære eller ikke-litterære, fiktiv eller ikke-fiktive, verbale eller visuell - men har en tendens til å fokusere på minimal fortellende enheter og 'grammatikk av tomten'.
Naratologija, ili narativna teorija, je samostalno interdisciplinarno polje koje ne mora da bude deo semiotičke perspektive. Semiotička naratologija se bavi narativom u svakom smislu - literarnom ili neliterarnom, fiktivnom ili nefiktivnom, verbalnom ili vizuelnom - ali teži da naglasak stavi na najmanje narativne jedinice i "gramatiku zapleta".
En fortelling er en representasjon av en kjede av hendelser. i ryddig aristoteliske fortellende form, årsakssammenheng og mål tur historien (kronologiske hendelser) i plot: hendelser fra begynnelsen føre dem i midten, og hendelser i midten føre dem på slutten.
Narativ je predstavljanje niza događaja. U aristotelovskoj narativnoj formi, posledičnost i ciljevi pretvaraju priču (hronološke događaje) u zaplet: događaji na početku uzrokuju one u sredini, dok oni u sredini uzrokuju one na kraju.
Fortellerstemme er loven og prosessen med å produsere en fortelling. Moduser av adresse som er forskjellig i deres fortellende point-of-view. Skrevet fortellinger kan ansette tredje person ominiscient fortellerstemme ('forteller') eller første person 'subjektive' fortellerstemme ('viser'). I TV- og filmproduksjon, har kameraet behandling kalles 'subjektive' når kameraet viser oss hendelser som fra en bestemt deltaker visuelt synspunkt (oppmuntrende seere til å identifisere med vedkommendes måte å se hendelser eller selv å føle seg som en øyenvitne til selve hendelsene).
Naracija je čin i proces stvaranja narativa. Načini obraćanja se razlikuju u narativnoj tački posmatranja. Zapisane priče mogu da uključuju naraciju od strane treće osobe ili subjektivnu naraciju (u prvom licu). Na televiziji i filmu, položaj kamere se smatra subjektivnim kada nam kamera pokazuje događaje iz tačke posmatranja određenog očesnika (podstičući posmatrače da se identifikuju sa datim učesnikom ili da se i sami osećaju kao svedoci događaja).
Barthes hevder at ordrer betydning kalt betegnelse og konnotasjon kombineres for å produsere ideologi i form av myte - som har blitt beskrevet som en tredje rekkefølge av betydning. Populære bruken av begrepet 'myth' antyder at det refererer til holdninger som er påviselig falske, men semiotic bruken av begrepet nødvendigvis foreslår ikke dette.
Prema Bartu, nivoi signifikacije nazvani denotacija i konotacija se kombinuju da bi se proizvela ideologija u formi mita - što se naziva trećim nivoom signifikacije. U popularnoj upotrebi termin "mit" se odnosi na verovanja koja su očigledno lažna, ali ovo ne mora da bude slučaj u njegovoj semiotičkoj upotrebi.
Begrepet "motivasjon" (brukt av Saussure) kontrasteres noen ganger med "begrensning" i som beskriver omfanget som det betydde bestemmer signifier. Jo mer et signifier er begrenset av det betydde, jo mer motiverte tegnet er: ikoniske tegn er svært motiverte, symbolsk tegn er umotivert. Jo mindre motiverte tegnet, mer læring av en avtalt koden er nødvendig.
Termin "motivacija" (korišćen od strane Sosira) je ponekad u suprotnosti sa "ograničenjem" kada se opisuje mera u kojoj označeno određuje označitelja. Što je više označitelj ograničen označenim, znak je više motivisan - ikonički znaci su visoko motivisani, dok su simbolički znaci nemotivisani. Što je znak manje motivisan, potrebno je više učiti dogovoreni kod.
Modernismen refererer til en bevegelse over kunst i vest som kan spores tilbake til slutten av nittende århundre, var på sin høyde fra omkring 1910-1930, og fortsatte til rundt 1970-tallet. Det var preget mest av en avvisning av tradisjonen og kunst som imitasjon. Det involverte betydelige cross-fertilization mellom kunst og mellom dens ulike former i ulike land. i visuell kunst det følger kubisme, påvirket av dadaismen, surrealismen og futurisme.
Modernizam se odnosi na pokret u umetnosti na Zapadu koji potiče iz kraja XIX veka, a svoj vrhunac doživljava između 1910. i 1930. godine, i traje do kasnih 1970-ih. Karakteriše ga, u širokom smislu, odbijanje tradicije i umetnosti kao imitacije. Uključuje značajna ukrštanja između umetnosti i njenih različitih delova u različitim zemljama. U vizuelnoj umetnosti, on uključuje kubizam, dadaizam, nadrealizam i futurizam.
Modalitet refererer til virkeligheten statusen overensstemmende til eller hevdet av et tegn, tekst eller sjanger. Peirce klassifisering av tegn i form av modus for forholdet mellom tegn bilen til sin referent gjenspeiler sine modalitet - deres tilsynelatende åpenhet knyttet til "virkelighet" (den symbolske modusen, for eksempel å ha lav modalitet).
Modalitet se odnosi na stvarni status dodeljen znaku, tekstu ili žanru. Pirsova klasifikacija znakova u kontekstu odnosa između znaka i onoga na šta se odnosi predstavlja njihov modalitet - njihovu transparentnost u odnosu prema "stvarnosti" (simbolizam, na primer, ima niski modalitet).
Metafor uttrykker den ukjente (kjent i litterære sjargong som 'tenor') i form av kjente ('kjøretøy'). Tenor og bilen er normalt relatert: vi må gjøre en fantasifull spranget til å anerkjenne likheten som en fersk metafor henspiller. i semiotic termer, en metafor innebærer en tilkjennegitt fungerer som et signifier henviser til en ganske annerledes betydde. Metaforer i utgangspunktet virke ukonvensjonell fordi de angivelig se bort fra 'bokstavelig' eller denotative likhet med.
Metafora izražava manje poznat termin kroz neki koji je više poznat. Ova dva termina nisu u direktnoj vezi i moramo da upotrebimo maštu da bismo uočili sličnost na koju metafora aludira. U semiotičkom smislu, metafora podrazumeva da jedno označeno funkcioniše kao označitelj za nešto potpuno drugo označeno. Metafore na prvi pogled deluju nekonvencionalne jer očigledno zanemaruju bukvalnu ili denotativnu sličnost.
Begrepet "medium" kan er brukt i en rekke måter av forskjellige teoretikere, og inkludere slike brede kategorier som tale og skrive eller skriv ut og kringkasting eller forholde seg til bestemte tekniske former innenfor media for massekommunikasjon (radio, TV, Aviser, magasiner, bøker, bilder, filmer og poster) eller media av mellommenneskelig kommunikasjon (telefon, brev, faks, e-post, videokonferanse, PC-baserte chat-systemer).
Termin medijum se koristi na različite načine od strane različitih teoretičara i može da uključuje široke katerogije kao što su govor i pisanje, štampa i emitovanje, da se odnosi na specifične tehničke forme u okviru medija masovne komunikacije (radio, televizija, novine, časopisi, knjige, fotografije, film i snimci) ili na medije lične komunikacije (telefon, pismo, faks, imejl, video konferencija, četovanje putem kompjutera).
Filmatisk og televisual inkluderer: sjanger. fotografiarbeidet (skutt størrelse, fokus, linsen bevegelse, kameraet bevegelse, vinkel, linse valg, komposisjon); redigering (klipper og forsvinner, skjærende rate og rytme); manipulering av tid (komprimering, flashbacks, flashforwards, sakte film); belysning. farge; lyd (lydspor, musikk); grafikk og fortellende stil.
Kinematografski i televizijski kodovi uključuju: žanr, snimak (kadar, fokus, kretanje kamere, ugao, kompozicija), montaža (rezovi, prelazi, ritam), upravljanje vremenom (kompresija, gledanje unazad, gledanje unapred, usporeni snimak), svetlo, boja, zvuk (filmska muzika), grafika i narativni stil.
Essentialists hevder at visse signifieds er forskjellige, selvstendige enheter som har en objektiv eksistens og viktige egenskaper og som defineres i en slags absolutt, universal og transhistoriske "essensen". Disse signifieds (for eksempel "Virkeligheten", "Sannhet", "Mening", "Fakta", 'Sinn', 'Bevissthet', "Natur", "Beauty", "Rettferdighet", "Frihet") gis ontologiske statusen de finnes i "før" språk. i forhold til mennesker, begrepet refererer til holdning at mennesker (eller en bestemt kategori mennesker som "kvinner") har en iboende, uforanderlig og særegen natur som kan oppdages (for å si dette av kvinner eller menn, for eksempel er biologisk Essensialisme). Holdning kjent som 'humanisme' (som er dypt forankret i vestlig kultur) er essensialistisk, basert på antagelsen at enkelt har en "indre" ("personlighet", "holdninger" og "meninger") som er stabil, sammenhengende, konsekvent, enhetlig og autonome og som bestemmer vår atferd. Borgerlige ideologi er essensialistisk i karakteriserer samfunnets "gratis" individer som har pre gitt essenser inkluderer 'acquirement', "effektivitet", 'latskap' eller 'uansvarlighet'.
Esencijalisti smatraju da određeno označeno predstavlja zasebnu, nezavisnu jedinicu koja ima objektivno postojanje i suštinske karakteristike i koja se može definisati kao vid apsolutne, univerzalne i transistorijske "suštine" ili "esencije". Ovakvo označeno (kao što je "stvarnost", "istina", "značenje", "činjenice", "um", "svest", "priroda", "lepota", "pravda", "sloboda") ima ontološki status u kom ono postoji "pre jezika". U odnosu prema ljudima, taj pojam je u vezi sa stavom da ljudska bića (ili posebna kategorija ljudi) imaju inherentnu, nepromenjivu i zasebnu prirodu koja može da bude "otkrivena" (ako se govori o ženama i muškarcima u ovom kontekstu, to je biološki essencijalizam). Ovaj stav poznat i kao humanizam (koji je duboko ukorenjen u zapadnoj kulturi) je esencijalistički jer se pretpostavlja da pojedinac ima "unutrašnje ja" ("ličnost", "stavove" i "mišljenja") koje je stabilno, koherentno, konzistentno, jedinstveno, autonomno i koje određuje naše ponašanje. Buržoaska ideologija je esencijalistička jer karakteriše društvo terminima kao što su "slobodni pojedinac", čija unapred data esencija može biti "talenat", "efikasnost", "lenjost" ili "raskalašnost".
Et "tomt" eller "flytende" signifier er regnes som et signifier med en vag, svært variabel, unspecifiable eller ikke-eksisterende betydde. Slike signifiers bety forskjellige ting for forskjellige personer: de kan stå for mange eller selv en signifieds; de kan bety hva deres tolker vil dem å bety. De som posit eksistensen av slike signifiers hevder at det er en radikal frakobling mellom signifier og betydde.
Prazan označitelj se različito definiše kao označitelj sa nejasnim, promenljivim, nepreciziranim ili nepostojećim označenim. Takvi označitelji znače različite stvari različitim ljudima: oni mogu da predstavljaju više označenog i mogu da imaju bilo koje značenje koje im dodeli onaj ko ih tumači. Oni koji pretpostavljaju postojanje takvih označitelja smatraju da postoji značajan diskontinuitet između označitelja i označenog.
En semiotic kode som har 'dobbelt artikulasjon' (som i tilfellet verbale språket) kan analyseres i to, abstrakt strukturelle nivåer: et høyere nivå kalt "nivå av første articulation" og et lavere nivå - 'plan flate av andre articulation'. På nivå med første artikulasjon systemet består av minste meningsfull enheter tilgjengelig (f.eks morphemes eller ord i et språk).
Semiotički kod koji ima "dvostruku artikulaciju" (kao u slučaju govornog jezika) može da se analizira na dva apstraktna strukturna nivoa: na višem nivou koji se naziva "nivo prve artikulacije" i na nižem "Nivou druge artikulacije". Na nivoou prve artikulacije sistem se sastoji od najmanjih jedinica koje nose značenje (ne primer morfeme ili reči u jeziku).
Artikulasjon refererer til strukturelle nivåer innen semiotic koder. Semiotic koder har enten én artikulasjon, dobbel articulation eller ingen artikulasjon. A semiotic kode som har "dobbelt artikulasjon" (som i tilfellet muntlig språk) kan analyseres i to abstrakte strukturelle nivåer: et høyere nivå kalt "nivå av første articulation" og et lavere nivå - "nivå av andre articulation".
Artikulacija se odnosi na strukturne nivoe unutar kodova. Semiotički kodovi mogu da imaju ili jedinstveno ili dvostruku ili da nemaju artikulaciju. Semtiočki kod koji ima dvostruku artikulaciju (kao u slučaju govornog jezika) može da se analizira na dva apstraktna strukturna nivoa: viši nivo nazvan "nivo prve artikulacije" i niži "nivo druge artikulacije".
Semiotic koder har enten enkelt artikulasjon, doble artikulasjon eller ingen artikulasjon. Koder med enkelt artikulasjon har enten første artikulasjon eller andre artikulasjon bare. Koder med første artikulasjon bare består av tegn - meningsfull elementer som systematisk er relatert til hverandre - men det er ingen andre artikulasjon å strukturere disse tegn i minimal, ikke meningsfullt elementer. Der den minste tilbakevendende strukturelle enheten i en kode er meningsfull, koden har første artikulasjon bare.
Semiotički kodovi mogu da imaju jedinstvenu ili dvostruku ili da nemaju artikulaciju. Kodovi sa jedinstvenom artikulacijom imaju samo prvu ili samo drugu artikulaciju. Kodovi sa prvom artikulacijom se sastoje samo od znakova - značenjskih jedinica koje su sistematski određene jedna prema drugoj - ali ne postoji druga artikulacija koja strukturira ove znakove u najmanje, ne-značenjske jedinice. Ako najmanja strukturna jedinica koda ima značenje, kod ima samo prvu artikulaciju.
For Saussure var dette en av de to delene av tegnet (som var udelelig bortsett fra analytiske formål). I Saussurean tradisjon, signifier er skjemaet som et tegn tar. For Saussure selv, i forhold til språklige tegn, dette betydde en ikke-materielle form for det talte ord - 'en lyd-bilde' ('den psykologiske avtrykk av lyden, inntrykk av det gjør våre sanser").
Za Sosira je označitelj jedan od dva dela znaka (koji su neodvojivi osim u svrhu analize). U Sosirovoj tradiciji, označitelj je forma koju znak ima. U konteksu lingvističkih znakova, ovo je za Sosira predstavljalo nematerijalnu formu izgovorene reči - "zvučnu sliku" (psihološki otisak zvuka, utisak koji on ostavlja na naša čula).
For Saussure var det betydde en av de to delene av tegnet (som var udelelig bortsett fra analytiske formål). Saussure betydde er mental konsept representert ved signifier (og er ikke en materielle ting). Dette utelukker ikke referanse av tegn til fysiske objekter i verden som samt å abstrakte begreper og fiktive enheter, men det betydde er ikke selv en referent i verden (i motsetning til Peirces objekt). Det er vanlig for påfølgende tolker å likestille det betydde med innhold (matchende form av signifier i den kjente dualismen av 'form og innhold').
Za Sosira je označeno jedan od dva dela znaka (koji su neodvojivi osim u svrhu analize). Sosirovo označeno je mentalni koncept koji je predstavljen od strane oznaćitelja (nije materijalan). Ovo ne isključuju znakove u vidu fizičkih objekata ili apstraknte koncepte i fiktivne jedinice, ali označeno nije samo za sebe predstavljeno u svetu (za razliku od Pirsovog objekta). Uobičajena praksa da se prilikom tumačenja izjednačava označeno sa sadržajem (povezujući formu označitelja sa poznatim dualizmom forme i sadržaja).
Et tegn er en meningsfull enhet som tolkes som "står for" noe annet enn seg selv. Tegn finnes i fysisk form av ord, bilder, lyder, handlinger eller objekter (denne fysisk form er noen ganger kjent som tegn bilen). Tegn har ingen iboende betydning og blir tegn bare når registrere brukere investere dem med mening med referanse til en anerkjent kode.
Znak je značenjska jedinica koja predstavlja nešto drugo. Znakovi se nalaze u fizičkom obliku reči, slika, zvukova, pokreta i objekata. Znakovi nemaju značenje sami za sebe već postaju znacima kada im je dodeli značenje sa referencom ka prepoznatom kodu.
Løst defineres som 'studiet av tegn' eller 'teori om tegn', hva Saussure kalt 'semiologi' var: "en vitenskap som studerer rolle tegn som en del av sosiale liv". Saussure bruk av begrepet sémiologie er fra 1894 og Peirces første bruken av begrepet semiotic var i 1897. Semiotikk har ikke blitt allment institusjonalisert som en formell akademisk disiplin, og det er egentlig ikke en vitenskap. Det er ikke rent en metode for tekstlig analyse, men innebærer både teori og analyse av tegn og signifying praksis.
Široka definisano kao nauka ili teorija o znacima, ono što je Sosir zvao "semiologijom" je nauka koja proučava ulogu znakova kao delova društvenog života. Sosirova upotreba termina semiologija datira iz 1894. godine dok je Pirs prvi put upotrebio termin semiotika 1897. godine. Semiotika nije široko prihvaćena kao formalna akademska disciplina i ne predstavlja nauku u pravom smislu. Ali nije ni samo metod analize teksta, jer uključuje teoriju i analizu znakova i praksu dodeljivanja značenja.
Greimas introdusert torget semiotic som et middel for kartlegging logiske konjunksjoner og disjunctions knyttet semantisk nøkkelfunksjoner i en tekst. Hvis vi begynner ved å tegne en vannrett linje som kobler to familiarly sammenkoblede begreper som "vakker" og "stygg", vi snu dette til en semiotic firkant ved å gjøre dette øvre linjen i en firkant i som de to andre logiske muligheter - 'ikke stygg' og 'ikke vakker' okkupere de nederste hjørnene. Den semiotic torget minner oss om at dette ikke er bare en binær opposisjon fordi noe som ikke er vakker ikke er nødvendigvis stygg ikke og at noe som ikke er stygg nødvendigvis vakre.
Gremas je predstavio semiotički kvadrat kao sredstvo za mapiranje logičkih konjukcija i disjunkcija u vezi sa ključnim semantičkim obeležjima u tekstu. Ako za početak povučemo horizontalnu liniju između dva uobičajeno uparena termina, kao na primer "lep" i "ružan", i posmatramo je kao gornju stranu kvadrata, semiotički kvadrat se dobija tako što njegovu donju stranu čine druge dve logičke mogućnosti - "nije ružan" i "nije lep". Semiotički kvadrat nas podseća da ne postoji samo binarna opozicija, odnosno da ako nešto nije lepo ne mora da bude ružno a da nešto što nije lepo ne mora da bude ružno.
Uendelig bruk av begrenset elementer er en funksjon som i forhold til media generelt har blitt referert til som 'semiotic økonomi'. Strukturelle funksjonen av dobbel articulation innenfor et semiotic system kan et uendelig antall meningsfull kombinasjoner skal genereres ved hjelp av et lite antall lavt nivå enheter.
Neograničena upotreba ograničenih elemenata se naziva semiotičkom ekonomijom u kontekstu medija. Strukturno obeležhe dvostruke artikulacije u okviru semiotičkog sistema dozvoljava da se stvori neograničen broj smislenih kombinacija koristeći ograničen broj jedinica.
Materialisme er en anti-idealist og anti-essentialist posisjon som kritiserer essensialistisk abstraksjon og reification og formalist reduksjon av stoff til skjemaer og relasjoner. Det er realist i at verden blir sett på som å ha en gjenstridige blir sin egen som motstår våre intensjoner. Materialister (noen ganger kalt kulturelle materialister) understreke slike ting som tekstrepresentasjonen av materielle betingelser av sosiale virkeligheten (for eksempel fattigdom, sykdom og utnyttelse), sosio-kulturelle og historiske beredskap av signifying praksis, og spesifisitet og fysiske egenskaper av media og tegn (undertrykt i gjennomsiktigheten av dominerende koder av estetisk realisme).
Materijalizam je anti-idealističko i anti-esencijalističko gledište koje kritikuje esencijalističku apstraktnost, postvarivanje i formalističko redukovanje supstance na formu i odnose. On je realističan u smislu da se svet posmatra kao nešto što ima svoju volju nezavisno od naših namera. Materijalisti (nekad nazivani i kulturalni materijalisti) naglašavaju stvari kao što su tekstualna predstava materijalnih uslova u društvenoj stvarnosti (kao što su siromaštvo, bolest i eksploatacija), društveno-kulturni i istorijski događaji sa značajnim posledicama i specifičnost i fizička obeležja medija i znakova (potisnutih u transparentnosti dominantnih kodova estetskog realizma).
I motsetning til mellommenneskelig kommunikasjon ('en' kommunikasjon), dette begrepet vanligvis brukes til å referere til én-til-mange-kommunikasjon, selv om denne dictinction har en tendens til å overse betydningen av kommunikasjon i små grupper (verken 'en' eller 'mange'). Mens det er masse kommunikasjon kan være "live" eller innspilt, det er først og fremst asynkron - live toveis kommunikasjon gjennom et massemedium oppstår bare i slike spesielle tilfeller som radio- eller TV 'phone-ins' (som involverer mellommenneskelig kommunikasjon som deretter sendes).
Za razliku od lične komunikacije ("jedan ka jednom" komunikacije), ovaj termin se obično koristi da označi "jedan ka mnogima" komunikaciju, iako ova distinkcija često ne uzima u obzir značaj komunikacije u malim grupama (nije ni ka "jednom" ni ka "mnogima"). Dok masovna komunikacije može da postoji "uživo" ili zabeleženo, ona je pre svega asinhrona - dvosmerna komunikacija uživo putem masovnih medija se dešava samo u izuzetni slučajevima kao što su radio i televizijska uključenja (što podrazumeva ličnu komunikacija koja je potom emitovana).
Derrida brukt dette begrepet til å referere til metafysikk av tilstedeværelse i vestlig kultur - spesielt dens phonocentrism, og dens fundament på en mytiske 'transcendent tilkjennegitt'. Logocentrism kan også referere til en typisk bevisstløs Metodekurs skjevhet hvilke privilegier språklige kommunikasjon over skjemaene for revealingly navngitt ikke-verbal kommunikasjon og uttrykk, og over unverbalized følelser; logocentrism tillatelse både øyet og øret over andre sensoriske modaliteter som berøring.
Derida koristi ovaj termin da označi "metafiziku prisustva" u zapadnoj kulturi - posebno njen fonocentrizam i njeno građenje na temelju mitski obeleženog transcendenta. Logocentrizam može takođe da se odnosi na tipično nesvesnu predrasudu prilikom tumačenja koja privileguje ligvističku komunikaciju naspram "ne-verbalnih" formi komunikacije i izraza i naspram neverbalizovanih osećanja; logocentrizam privileguje oči i uši naspram drugih čula kao što je dodir.
Den feilslutning at betydningen av en tekst som finnes i den og er helt avhengig av det slik at alle leseren må gjøre er å "trekke" denne meningen fra tegn i den. Denne holdning ignorerer betydningen av "går utover informasjonen gitt" og begrenser forståelse for dekoding (i den smaleste forstand) av tekstlige egenskaper (uten selv referanse til koder).
Zabluda da se značenje teksta nalazi u tekstu i da je potpuno njime određeno, tako da sve što čitalac treba da uradi je da "izvuče" iz znakova u okviru teksta. Ovaj stav ignoriše značaj tumačenja preko datih informacija i ograničava razumevanje na dekodiranje (u najužžem smislu) tekstualnih obeležja (bez referenci na kodove).
