- Sektör: Economy; Printing & publishing
- Number of terms: 15233
- Number of blossaries: 1
- Company Profile:
คนจะดีกว่านริศกว่าพยายามจะเทรดทั้งหมดของเต้ารับ และสิ้นสุดแบบไม่มี ตรรกะของแรงแบ่งอาชีพและงานฝีมือต่าง ๆ จะเหมือนกับการที่ underpinning กรณีสำหรับการค้าเสรี: ทุกคนได้รับประโยชน์จากสิ่งเหล่านั้นที่ได้ประโยชน์จากการเปรียบเทียบ และใช้รายได้จากการทำเพื่อให้ตรงกับผู้อื่นต้องการ
Industry:Economy
The part of a company’s profit distributed to shareholders. Unlike interest on debt, the payment of a dividend is not automatic. It is decided by the company’s managers, subject to the approval of the company’s owners (shareholders). However, when a company cuts its dividend, this usually triggers a sharp fall in its share price by more than would be appear to be justified by the reduced dividend. Economists theorize that this is because a dividend cut signals to shareholders that the company is in a bad way, with more bad news to follow.
Industry:Economy
Not putting all your eggs in one basket. Investors are encouraged to do this by modern portfolio theory, as holding several different shares and other assets helps to reduce risk. At the sharp end of business, however, diversification is somewhat out of fashion. Economic studies of diversifying corporate mergers have found that these often hurt the shareholders of the acquiring firm; by contrast, diversified firms that have sold off non-core businesses have typically made their shareholders much better off.
Industry:Economy
Cutting out the middleman. Disintermediation has become a buzz word in financial services in particular, as competitive and technological changes have done away with the need for established intermediaries. Banks have seen much of their business slip away, such as lending to companies that now tap capital markets direct. New economy ¬theorists argued that many retailers would be disintermediated as the internet enabled customers to transact directly with producers without needing to visit a shop. But this has happened more slowly than they predicted.
Industry:Economy
ฤดูใบไม้ร่วงในอัตราเงินเฟ้อ นี้หมายถึง การเพิ่มขึ้นช้ากว่าราคาแต่ไม่มีตกราคา ที่เรียกว่าภาวะเงินฝืด
Industry:Economy
When supply and demand in a market are not in balance. Contrast with equilibrium.
Industry:Economy
เกิดการสิ้นสุดของยุคโคโลเนียลในช่วงทศวรรษ 1950 และ 1960s สาขาทั้งหมดของทฤษฎีเศรษฐกิจเติบโตรอบคำถามวิธีการส่งเสริมการพัฒนาเศรษฐกิจในประเทศที่ยากจน ข้อเสนอต่อการพัฒนาเศรษฐกิจสร้างเป็นประเทศยากจนทำแตกต่างจากคนรวย และดังนั้น จำเป็นต้องใช้ชุดของแบบจำลองเศรษฐกิจ นักเศรษฐศาสตร์พัฒนาบางคนโต้เถียง เช่น ว่า บุคคลที่ตนเองสนใจ เชือด (ตุ๊ด economicus) ไม่มีอยู่ในสังคมแบบดั้งเดิมชาว พวกเขาอ้างว่า เนื่องจากประเทศยากจนมีประชากรเกษตรขนาดใหญ่ และมักจะขึ้นอยู่กับสินค้าส่งออกที่ไม่กี่สำหรับกำไรอัตราแลกเปลี่ยนเงินตรา นโยบายเศรษฐกิจที่เหมาะสมกับประเทศร่ำรวยจะไม่ทำงานสำหรับพวกเขา กับ hindsight มากนี้คือ misguided และนโยบายนั้นมีผลร้าย นักเศรษฐศาสตร์พัฒนาเชื่อว่า รัฐมีบทบาทใหญ่ในตลอด แทน ผลถูกมาก ต่ำ ¬bureaucracies ด้วยทุจริต ขนาดใหญ่งบประมาณขาดดุล และเงินเฟ้ออาละวาด ในช่วงปี 1990 รัฐบาลส่วนใหญ่ของประเทศกำลังพัฒนาเริ่มกลับนโยบายเหล่านี้ และเลิกทำความเสียหายที่พวกเขาทำ โดยการแนะนำนโยบายตามแบบจำลองเศรษฐกิจคล้ายกับผู้ที่ได้ทำงานในประเทศที่ร่ำรวย อย่างไรก็ตาม ลำดับของนโยบายเหล่านี้ใหม่ดูเหมือนจะ ทำให้เกิดความแตกต่างกับวิธีที่ดีที่พวกเขาทำงาน ทำสิ่งที่เหมาะสมตามลำดับเหมาะสมเป็นสิ่งสำคัญ
Industry:Economy
ลีลาดีประเทศ รู้จักกัน มักจะลงในแง่ดี เป็นประเทศเกิดใหม่ Fifths 4 บางคนในโลก 6 พันล้านแล้วอาศัยอยู่ในประเทศกำลังพัฒนา มากของพวกเขาในความยากจน abject ประเทศกำลังพัฒนาบัญชีสำหรับน้อยกว่าหนึ่งห้ารวมโลก GDP นักเศรษฐศาสตร์ไม่เห็นด้วยเกี่ยวกับแนว โน้มอย่างไร - และความ เร็ว - ประเทศกำลังพัฒนาจะเป็นพัฒนา เศรษฐศาสตร์นีโอคลาสสิกทำนายว่า ประเทศยากจนจะเติบโตได้เร็วกว่าคนที่สวยงามยิ่งขึ้น เหตุผลคือ diminishing แทนในเมืองหลวง เนื่องจากประเทศยากจนที่เริ่มต้น ด้วยทุนน้อย พวกเขาควรเรียบกลับสูงกว่าประเทศทุนมากยิ่งขึ้นจากแต่ละชิ้นของใหม่ แต่นี้จับขึ้นผล (หรือบรรจบกัน) ไม่สนับสนุนข้อมูล สำหรับสิ่งหนึ่ง ได้ ในความเป็นจริง สิ่งดังกล่าวเป็นประเทศที่กำลังพัฒนาทั่วไป เป็นประเทศกำลังพัฒนารวม (บางครั้ง) อย่างรวดเร็วเติบโตเสือเอเชียและประเทศยากจนที่สุดในแอฟริกา การศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการเจริญเติบโต GDP ต่อหัวในประเทศร่ำรวย และยากจนพบไม่ปรากฏหลักฐานที่ประเทศย่อมเติบโตได้เร็วขึ้น แน่นอน ถ้า ประเทศย่อมมีโตช้า เศรษฐศาสตร์พัฒนาได้โต้เถียงว่า เป็น เพราะประเทศที่ยากจนมีปัญหาเฉพาะที่ต้องการแก้ไขปัญหานโยบายแตกต่างจากผู้นำเสนอ โดยทั่วไปเศรษฐกิจโลกพัฒนา แต่ทฤษฎีการเจริญเติบโตของ endogenous ใหม่แทนจนว่า มีลู่เข้าตามเงื่อนไข ค้างคงปัจจัยดังกล่าวเป็นอัตราความอุดมสมบูรณ์ของประเทศ ทุนมนุษย์ และนโยบายรัฐบาล (proxied โดยส่วนแบ่งของ gdp ขยายตัวในการใช้จ่ายรัฐบาลปัจจุบัน), และประเทศย่อมโดยทั่วไปเจริญเติบโตได้เร็วกว่าคนที่สวยงามยิ่งขึ้น ตั้งแต่ ในความเป็นจริง ปัจจัยอื่น ๆ อยู่คง (ประเทศที่ไม่มีบุคลากรหรือนโยบายของรัฐบาลเดียวกันในระดับเดียวกัน), ลู่เข้าแบบสัมบูรณ์ไม่เกิดขึ้น นโยบายของรัฐบาลที่ดูเหมือนจะ เป็นสิ่งสำคัญ ประเทศกับนโยบายทั่วไปฟรีตลาด – ในเฉพาะ การค้าเสรี และการบำรุงรักษาของสิทธิในทรัพย์สินทาง — มีเลี้ยงอัตราการเจริญเติบโต (แม้ว่านักเศรษฐศาสตร์บางคนโต้แย้งว่า เสือแห่งเอเชียเป็นข้อยกเว้นกฎนี้ตลาดฟรี) เปิดประเทศได้เติบโตได้เร็วมากโดยเฉลี่ยกว่าเศรษฐกิจปิด ค่าใช้จ่ายสาธารณะสูงเมื่อเทียบกับ GDP คือมักเกี่ยวข้องกับการเจริญเติบโตช้า นอกจากนี้ อัตราเงินเฟ้อสูงจะไม่เจริญเติบโต และมีความไม่แน่นอนทางการเมืองดังนั้น ประเทศยากจนที่สุดสามารถจับแน่นอนค่า โอกาสของพวกเขาทำดังนั้นจะขยายใหญ่สุด โดยนโยบายที่ให้มีบทบาทมากขึ้นในการแข่งขันและแรงจูงใจ ที่บ้าน และต่างประเทศ แม้จะเริ่มต้นด้วยข้อเสียที่ใหญ่ มีหลักฐานว่า บางประเทศกำลังพัฒนาไม่สามารถช่วยตัวเองเนื่องจากพวกเขา squander ทรัพยากรที่มี สถาบันที่กำกับดูแลที่มีประสิทธิภาพของเศรษฐกิจมีความสำคัญ ประเทศที่ใช้ทรัพยากรของพวกเขาดีสามารถเติบโตได้อย่างรวดเร็ว แน่นอน เศรษฐกิจเร็วที่สุดในโลกเป็นกลุ่มย่อยขนาดเล็กของนักแสดงที่ยอดเยี่ยมในหมู่ประเทศยากจน
Industry:Economy
A sudden fall in the value of a currency against other currencies. Strictly, devaluation refers only to sharp falls in a currency within a fixed exchange rate system. Also it usually refers to a deliberate act of government policy, although in recent years reluctant devaluers have blamed financial speculation. Most studies of devaluation suggest that its beneficial effects on competitiveness are only temporary; over time they are eroded by higher prices (see j-curve).
Industry:Economy
Protection for your savings, in case your bank goes Bust. Arrangements vary around the world, but in most countries deposit insurance is required by the government and paid for by banks (and, ultimately, their customers), which contribute a small slice of their assets to a central, usually government-run, insurance fund. If a bank defaults, this fund guarantees its customers’ deposits, at least up to a certain amount. By reassuring banks’ customers that their cash is protected, deposit insurance aims to prevent them from panicking and causing a bank run, and thereby reduces systemic risk. The United States introduced it in 1933, after a massive bank panic led to widespread bankruptcy, deepening its depression. The downside of deposit insurance is that it creates a moral hazard. By insulating depositors from defaults, deposit insurance reduces their incentive to monitor banks closely. Also banks can take greater risks, safe in the knowledge that there is a state-financed safety net to catch them if they fall. There are no easy solutions to this moral hazard. One approach is to monitor what banks do very closely. This is easier said than done, not least because of the high cost. Another is to ensure capital adequacy by requiring banks to set aside, just in case, specified amounts of capital when they take on different amounts of risk. Alternatively, the state safety net could be shrunk, by splitting banks into two types: super-safe, government-insured “narrow banks” that stick to traditional business and invest only in secure assets; and uninsured institutions, “broad banks”, that could range more widely under a much lighter regulatory system. Savers who invested in a broad bank would probably earn much higher returns because it could invest in riskier assets; but they would also lose their shirts if it went bust. Yet another possible answer is to require every bank to finance a small proportion of its assets by selling subordinated debt to other institutions, with the stipulation that the yield on this debt must not be more than so many (say 50) basis points higher than the rate on a corresponding risk-free instrument. Subordinated debt (uninsured certificates of deposit) is simply junior debt. Its holders are at the back of the queue for their money if the bank gets into trouble and they have no safety net. Investors will buy subordinated debt at a yield quite close to the risk-free interest rate only if they are sure the bank is low risk. To sell its debt, the bank will have to persuade informed investors of this. If it cannot convince them it cannot operate. This exploits the fact that bankers know more about banking than do their supervisors. It asks banks not to be good citizens but to look only to their profits. Unlike the present regime, it exploits all the available information and properly aligns everybody’s incentives. This ingenious idea was first tried in Argentina, where it became a victim of the country's economic, banking and political crisis of 2001-02 before it really had a chance to prove itself.
Industry:Economy
